ASAF KOÇAK’I YAŞAMAK

Akıl erdiremiyor dostları onun yokluğuna

    biraz da bu kararsızlıktan olmalı

Onu görüyorlar hâlâ birine baktıklarında

    biraz da bu şaşırmışlıktan olmalı

Adını sesleniyorlar birini benzetirlerse ona

    biraz da bu yalnızlıktan olmalı

Asaf'ı sarmak için dostlukla

    her mızıka çalışında duydukları fırtına..

 

Mızıkadan göğe ağan sesi

    niye bu denli candan konuşur

    niye ömrü kısa kelebeklerle?

Mızıkada dile gelen bakışı

    niye bu denli boyun eğmiş

    niye yoluna bir hüzün çıkınca?

Mızıkayla yankılanan yüzü

    niye sevgiye çağırırken gülümser

    niye daha güzelleşir küstüğü zaman?

Asaf'ı yaşamak olmalı biraz da

    yeni bir yanıt aramak bu sorulara.. 

 

TUTANAĞI YAZILIRKEN

Neyinden tanırım

       gülüşünden belki

boynu biraz yana eğik

biçilmeyi bekleyen o bir sap ekin

 

Neyinden tanırım

      gülüşünden belki

rüzgâr çıkıp da götürmezse

boşalmaya hazır o bir tutam bulut

 

Neyinden tanırım

      karınca adını alışından

göze görünmez adımlarla

sabrı yürüyüşünden belki

 

Haksızlığı gözyaşıyla sorgulayıp

öfkeyi gösterişsiz yaşayışından

boyunca oğul yetiştirir gibi

her kitabıyla biraz daha çoğalışından

 

Halkın ekmeğini yoğurmaya

          adanmış ellerinden belki de

tutanağı yazılırken sorsalar